Και αμα ψαξεις να φτιαξεις έναν άνθρωπο οπως θελεις
Δεν θα βρεις τιποτα που να ειναι τοσο κοντινο σε εμενα
Και τις τελειες αμυνες μου που τις παιζω σε ταμπλο
Που παιζω εγω που εχω αντιπαλο αλλο ενα εγω
Και αυτος ο πολεμος δεν θυμαμαι οποτε σταματησε
Μεγαλωσα μαλλον καπως αποτομα
Γιατι στα 15 ημουν ο γιωργος που τον γραφανε
Μα στα 17 ο ραππερ που τον συζητουσανε 10 στοματα
Για αυτο καιι ας μην με αλλαξε καπως μαλλον θα μου κοστισε ανασες
Απο την εφηβικη μου ηλικια και
μου κοστισε πολυ και το ξερουν
οσοι νοιωθω οικεια
Για πισω απο το μικροφωνο θα πω την μαλακια τοσο ευκολα
Και αυτο με βοηθα να νοιωθω τελεια οταν με βλεπεις
Και δεν πρεπει να σου συστηθω
Εχεις ακουσε πεντε πραγματα και αυτο ειναι καλο
Οποτε νοιωθω και τις ανασφαλειες μου τις πετω
Μα ο περιγυρος αν το ρωτησεις θα σου πει πως χαλασα
Πως εθχα μια παρεα που τα χαλασα πως ειχα μια κοπελα που τα χαλασα
Πως εχτιζα μικρος κατι που χαλασα
Σαν να τους ανοιγει ουρανος
Και θαλασσα
Μα μενα ο περιγυρος σκαει καπως αδιαφορα
Που με καναν να ερωτευτω το τιποτα παραφορα
Καποτε μανα θα πετυχω κοιτα τα καταφερα
Και λεω ψεμματα πως καπως νομιζω πως με εμαθα
Τεντονα τους μυς για γραψω δυο δισελιδα
Και εχυνα στο πατωμα κρασι αγαπη μου
Προσπαθησε να ερωτευτεις τα λαθη μου
Και λεω ψεμματα πως καπως νομιζω πως με εμαθα
Τεντονα τους μυς για γραψω δυο δισελιδα
Και εχυνα στο πατωμα κρασι αγαπη μου
Προσπαθησε να ερωτευτεις τα λαθη μου
Κι ακόμα ψάχνω τι ειναι αυτό
Που βρισκεις oταν με αντικριζεις
Και δεν βλεπω εγω
Για αυτο οσα γραφουμε θελουνε θαρρος
Και ειναι αφορητο αυτο το βαρος
Γιατι δεν φιανεται καπου ο φαρος
Γυρτω εχω μονο νερο
Εχω μια θαλασσα απο ανθρωπους
Βλεπουν σε μενα ιδεες και τροπους
Να πορευτουν να γνωρισουνε κοσμους
Λες και ξερω εγω
Κρατανε πιγολαμπιδες στα χερια
Και οταν τους βλεπω βλεπω ολα τα αστερια
Φετος ποναει σαν δεκα μαχαιρια
Δεξια στο λαιμο
Αλλα δεν πρεπει να κανουμε πισω
Μου πες και σου πα δεν θα τα αφησω
Εχω αλλα τοσα να πω να μιλησω
Το χρωσταμε αυτο
Και άμα τα κατάματα κοίτα σε εμάς τα πρότυπα
σου βλέπεις μισεί σε μας από τώρα
Πως θες την ευθυνη να πάρω να δείξω
Τον δρόμο μέσα στην κατηφορα
Και ως την τελευταία μπάρα
Σε μια πίστα άδεια τα λαθη μου θα τραγουδώ
Απλώς μην κάνεις όσα θες να κάνω εγώ χάνω
Για να μην πέσει κ ο επόμενος
Και γραφω οπως τοτε και τωρα για παντα
Για μια σειρα με ατυχη συμβαντα
Γιατι δεν ειμαι αυτος που θελω παντα
Για αυτο στο δρομο οταν με χαιρετας
Βλεπω στο βλεμμα διψα για και αλλα
Μα οι δυναμεις μου στερευουν παντα
Λιγο πριν φτασουμε στο τερμα
Για μενα το ξερω πως αυριο δεν θα με αγαπας
Γιατι η τεχνη ειναι μονο που μενει
Και οι καλλιτεχνες τις παρηγοριας μας μενει
Ψαχνουν το λαθος που καναν να βρουν
Σε μια σκηνη παλια και σκονισμενη
Οσο το βλεμμα σου εσενα προσμενει
Το επομενο ειδωλο να δει να βγαινει
Να πεις οτι λεει να πας οπου πηγαινει
Πριν φυγεις για αλλου ολοι φευγουν εν τελει
Και λεω ψεμματα πως καπως νομιζω πως με εμαθα
Τεντονα τους μυς για γραψω δυο δισελιδα
Και εχυνα στο πατωμα κρασι αγαπη μου
Προσπαθησε να ερωτευτεις τα λαθη μου
Και λεω ψεμματα πως καπως νομιζω πως με εμαθα
Τεντονα τους μυς για γραψω δυο δισελιδα
Και εχυνα στο πατωμα κρασι αγαπη μου
Προσπαθησε να ερωτευτεις τα λαθη μου
Κι ακόμα ψάχνω τι ειναι αυτό
που βρισκεις oταν με αντικριζεις
Και δεν βλεπω εγω
Και λεω ψεμματα πως καπως νομιζω πως με εμαθα
Τεντονα τους μυς για γραψω δυο δισελιδα
Και εχυνα στο πατωμα κρασι αγαπη μου
Προσπαθησε να ερωτευτεις τα λαθη μου
Και λεω ψεμματα πως καπως νομιζω πως με εμαθα
Τεντονα τους μυς για γραψω δυο δισελιδα
Και εχυνα στο πατωμα κρασι αγαπη μου
Προσπαθησε να ερωτευτεις τα λαθη μου