Γιατί τα αγόρια εδώ δε κερνάνε σφηνάκια
Κερνάνε μονάχα πεσιμισμό
Και αν εγώ δε μπορώ να υποκρίνομαι τάχα
Πως δε ξέρω πως είμαι, άσε με να πονώ
Οι πληγωμένοι λένε, ξέρουν να περνάνε καλά
Και στο στήθος τους χωρά χαρά η καρδιά είναι άδεια
Στην υγειά μας λοιπόν, για όλα εκείνα τα βράδια
Που ξεφούσκωνε τα όνειρα μας η μοναξιά
Γλυκές μου σκέψεις, κλείνουμε χρόνια μονάχοι
Πρέπει να εκμυστηρευτώ
Πως αυτοκτόνησα μέσα μου πέντε φορές
Μέχρι να μπορέσω να εκφραστώ
Και να μιλήσω για αυτό,
Που με κρατά στο κρεβάτι σαν υπνοτισμένο
Το μαξιλάρι είναι η συντροφιά μου
Και ξέρει ό,τι έχω μέσα κρυμμένο
Δε μπορώ, να πω την αλήθεια,
Να γράψω για το τι με κάνει να χαίρομαι
Αφού ό,τι με κάνει να νιώθω άσχημα,
Έξω απ' το σπίτι μου στήνει χορό
Έτσι και εγώ, όταν θα βγω,
Είναι η στιγμή που πάντα παρεφέρομαι
Και όταν ρωτάνε οι φίλοι "Τι έγινε;"
Γνέφω καλά και ρωτώ "Πότε φεύγουμε;"
Και έχω συμβιβαστεί, πως η Κυριακή θα είναι η μέρα της λύπης
Που οι καρποί μου βαραίνουν θανάσιμα,
Ανάσα στερεύει και εσύ πάλι λείπεις
Και έτσι απλά, οι μέρες γοργά, πηγαίνουνε πίσω και τις νοσταλγώ
Λες να' ρθει η μέρα που εγώ θα γιορτάζω
Και οι υπόλοιποι θα νιώθουν όπως εγώ;
Για αυτό όσοι έχουν κάτω το βλέμμα στα μάτια γραμμένα
Δεν έχουνε ψέματα και εγώ δε σε αφήνω να διαβάσεις εμένα
Αν θες να με μάθεις, να μάθεις να ακούς
Γιατί τα αγόρια εδώ δε κερνάνε σφηνάκια
Κερνάνε μονάχα πεσιμισμό
Γιατί εγώ δε μπορώ να υποκρίνομαι τάχα
Πως δε ξέρω πως είμαι, άσε με να πονώ
Οι πληγωμένοι λένε, ξέρουν να περνάνε καλά
Και στο στήθος τους χωρά χαρά η καρδιά είναι άδεια
Στην υγειά μας λοιπόν, για όλα εκείνα τα βράδια
Που ξεφούσκωνε τα όνειρα μας η μοναξιά
Γλυκά μου λάθη,
Αυτή είναι ακόμη μια μπαλάντα για σας
Ποιος θα μου μάθει,
Τι είναι αυτό που ωθεί το χέρι μου και γράφει
Ίσως να φταίει, που δε φτάνει στη μοιρασιά
Των ταλέντων να πάρουμε όλοι μας
Και ο μολυβένιος ποιητής που ενσαρκώνω
Είναι μονόχειρας και κάπου χάνει
Κι η μπαλαρίνα της ιστορίας μου,
Έχει δυό χέρια και δυο μαχαίρια
Και κάτι μέσα της δεν ηρεμεί, αν δε μείνει με ένα,
Να 'ναι σαν εμένα
Ανάβει τις φλόγες και μου λέει "Έλα",
Χάνει το νόημα και καταστρέφεται
Και εγώ βουβός, κοιτάζω
Καθώς λιώνει και σκέφτομαι πως
Πρέπει να ζήσω για όποιον κρατά το ξυράφι και σκάβει
Και είναι σαν να ψάχνει για φλέβα χρυσού,
Ενώ στις φλέβες του μέσα, κανείς ποτέ δε βρήκε χρυσάφι
Και πάν' τα όνειρα μου στράφι, αν τούτο το ποίημα
Μια μπαλαρίνα μάθω πως γράφει
Στον καρπό της με μια γλώσσα γραμμική
Οι γεννημένοι χαμένοι, τώρα τραγουδούν μεθυσμένοι
Και οι πληγωμένοι ξέρουν να περνούν καλά
Και έχουν στη τσάντα ένα ξεφούσκωτο μπαλόνι
Ένα όνειρο που δε παθαίνει,
Ένα τραγούδι για εκείνους που θα ζήσουν για πάντα
Για αυτό όσοι έχουν κάτω το βλέμμα στα μάτια γραμμένα
Δεν έχουνε ψέματα και εγώ δε σε αφήνω να διαβάσεις εμένα
Αν θες να με μάθεις, να μάθεις να ακούς
Γιατί τα αγόρια εδώ δε κερνάνε σφηνάκια
Κερνάνε μονάχα πεσιμισμό
Γιατί εγώ δε μπορώ να υποκρίνομαι τάχα
Πως δε ξέρω πως είμαι, άσε με να πονώ
Οι πληγωμένοι λένε, ξέρουν να περνάνε καλά
Και στο στήθος τους χωρά χαρά η καρδιά είναι άδεια
Στην υγειά μας λοιπόν, για όλα εκείνα τα βράδια
Που ξεφούσκωνε τα όνειρα μας η μοναξιά