Το μυστικό μου το χειρότερο σ' το 'πα
Πριν οι ελπίδες μου το βάλουν στα πόδια
Κι αν τα έδωσες όλα διπλά, σήκω πλάι μου
Στη στροφή πες μου ώπα
Έχω ξοδέψει τα πιο όμορφα χρόνια
Με την ψυχή στο στόμα, μα αντέχω ακόμα
Πνίγω έναν καημό, σέρνω βήμα αργό
Στης μοναξιάς τον χορό και είπα ώπα
Πλέον μόνο το παρελθόν μας δένει, ανάθεμα!
Εμείς οι δύο ξένοι, τελικά τι μένει
Η αγάπη γεννιέται
Εξασθενεί και πεθαίνει
Μα η ανάμνησή της ζει
Σε πονά και σε βαραίνει
Πώς προχωράς
Πώς αγαπάς ξανά
Δεν φρόντισες να μου μάθεις
Πριν να φύγεις παντοτινά
Πώς ξανανοίγεις φτερά
Πώς μόνος καλύπτεις κενά
Πώς συνηθίζεται του κρεβατιού η άδεια μεριά
Χειμώνας πάλι την πόρτα χτυπά
Μα οι ελπίδες μου πια
Δεν με κρατούν αγκαλιά
Χειμώνας πάλι και
Δεν παλεύεται με χέρια γυμνά
Ποιος ξέρει τι θα μου φέρει αυτήν τη φορά
Ζω διπλάσια ψάχνοντας λίγο αέρα
Ετών 20 μόνο ζω θανάσιμα κάθε ήμερα
Με πληγώνει το πιο κρύο σου Καλήμερα
Μα γεμίζει με μελάνι
Τη σκουριασμένη μου πένα
Άσε με, δεν με μάθαν ν' αγαπώ
Τον εαυτό μου τον φτωχό
Στις λέξεις που σκηνοβατώ
Φώναξα "πιάσε με"
Και μη μ' αφήσεις, μη μ' αφήσεις
Γιατί αν φύγουν όλοι βράδυ
Ίσως με παίξουν στις ειδήσεις
Έδωσα την πένα μου στη μούσα μου
Της λέω ορίστε
Και με κοιτάει εδώ και μέρες
Μ' ένα βλέμμα στα χαμένα
Εδώ δεν τα 'χω καν καλά ούτε με 'μένα
Πώς περίμενες να αγαπήσω εσένα
Με τα χέρια μου δεμένα
Ωπα
Το μυστικό μου το χειρότερο σ' το 'πα
Πριν οι ελπίδες μου το βάλουν στα πόδια
Κι αν τα έδωσες όλα διπλά, σήκω πλάι μου
Στη στροφή πες μου ώπα
Έχω ξοδέψει τα πιο όμορφα χρόνια
Με την ψυχή στο στόμα, μα αντέχω ακόμα
Πνίγω έναν καημό, σέρνω βήμα αργό
Στης μοναξιάς τον χορό και είπα ώπα
Μαύρη Τετάρτη
Γιος του χειμώνα
Αφήνω πίσω πάντα ό,τι με πονά
Σήκω να φύγουμε από 'δώ
Η πόλη δεν μας χωρά
Γυρνάω χαμένος
Φτύνω πόνο, δεν κοιμάμαι καλά
Κι αυτή η σελήνη μ' αρρωσταίνει
Ο χρόνος πια δεν περνά
Λευκό κρασί, μυρίζει η ανάσα μου
Τσιγάρα φτηνά
Τις αμαρτίες μου θα πνίξω
Κράτησέ τες καλά
Ό,τι είχα μέσα μου ομολόγησα
Νεκρός στα σκαλιά
Σε δύο διεσταλμένες κόρες
Μες στο κέντρο αργά
Δεν με κατάλαβες πότε
Πού ξέρεις εσύ από αυτά
Μεγάλα λόγια λέγαμε
Τα λέγαμε όμως καλά
Ίσως γυρίσεις πίσω για μια τελευταία φορά
Η μοναξιά σκοτώνει πάντα πιο βασανιστικά
Μοιράζω λέξεις τόσο απλόχερα
Και γράφω έναν χειμώνα ακόμα
Γεύση από χυμό ανανά στα χείλη
Και πίκρα στο στόμα
Πίνω από το δηλητήριο
Που με πότιζα χρόνια
Και προστατεύω τη βασίλισσά μου
Ρίχνω πιόνια
Γράφω το σήμερα για να τ' ακούσεις αύριο
Κλείσε το στόμα ή άνοιξε το τετράδιο
Κλείσε την πόρτα και άνοιξε το παράθυρο
Να δραπετεύσει ο νους
Και να χαθεί στο άπειρο
Έχω συλλέξει σκέψεις που έκανα βράδια
Κι έχω μαζέψει τους φίλους
Να τα κάνουμε κομμάτια
Έχουμε βγει με τους φίλους
Για να γίνουμε κομμάτια
Και να κάνουμε σκέψεις
Λίγο πριν κλείσω τα μάτια
Ώπα, το μυστικό μου το χειρότερο σ' το 'πα
Πριν οι ελπίδες μου το βάλουν στα πόδια
Κι αν τα έδωσες όλα διπλά, σήκω πλάι μου
Στη στροφή πες μου ώπα
Έχω ξοδέψει τα πιο όμορφα χρόνια
Με την ψυχή στο στόμα, μα αντέχω ακόμα
Πνίγω έναν καημό, σέρνω βήμα αργό
Στης μοναξιάς τον χορό και είπα ώπα
Το μυστικό μου το χειρότερο σ' το 'πα
Πριν οι ελπίδες μου το βάλουν στα πόδια
Κι αν τα έδωσες όλα διπλά, σήκω πλάι μου
Στη στροφή πες μου ώπα
Έχω ξοδέψει τα πιο όμορφα χρόνια
Με την ψυχή στο στόμα, μα αντέχω ακόμα
Πνίγω έναν καημό, σέρνω βήμα αργό
Στης μοναξιάς τον χορό και είπα ώπα