Κάποιοι μου 'πανε οι στίχοι μου να λένε Για πριγκίπισσες και έρωτες που καίνε Κάποιοι άλλοι αγριεμένα μου φωνάζουν Πως τα μάτια μου τα όμορφα θα πρέπει να κοιτάζουν Και γώ ψάχνω με μανία να γλιτώσω λίγη βία Της ζωής και της ματιάς μου να γυρέψω ηρεμία Δεν μου 'μαθαν να μισώ, δεν μου 'μαθαν να σκοτώνω Μα μου είπανε πως λίγο αν κλέβω πάντα θα γλιτώνω Ξεχαστήκαμε εντελώς μεσ' στης βίας το κλουβί Δυό τρεις λέξεις και θα φτάσουν για να γίνουμε εχθροί Μα ο ένας για τον άλλον δε θα νιώσουμε εμπάθεια Γιατί τώρα κολυμπάμε στην απόλυτη απάθεια Ξεκινάω κάθε πρωί ν' οργανώνω τη ζωή μου Μα τα βραδιά η απουσία είν' η μόνη αμοιβή μου Η απουσία της μαγείας κάθε στόχου που αγαπάς Η απουσία της χαράς που έχεις όταν ξεκινάς Νοοτροπία παραλόγου καταλήγω ν' αποκτώ Και ο δίπλα όταν πεθαίνει δεν γυρίζω για να δω Όλ' αυτά που τον σκοτώνουν, κατά βάθος είμαι γώ Που σαν σύγχρονος δειλός έτρεξα για να κρυφτώ Ξεχαστήκαμε εντελώς μεσ' στης βίας το κλουβί Δυό τρεις λέξεις και θα φτάσουν για να γίνουμε εχθροί Μα ο ένας για τον άλλον δε θα νιώσουμε εμπάθεια Γιατί τώρα κολυμπάμε στην απόλυτη απάθεια ♪ Ξεχαστήκαμε εντελώς μεσ' στης βίας το κλουβί Δυό τρεις λέξεις και θα φτάσουν για να γίνουμε εχθροί Μα ο ένας για τον άλλον δε θα νιώσουμε εμπάθεια Γιατί τώρα κολυμπάμε στην απόλυτη απάθεια