Um hva∂ hugsar einmana snót Upp á lofti daga langa. Me∂ fjaræn augu og fölan vanga, Fálát lætur prjóna ganga. Segir engum neitt. Um hva∂ hugsar einmana snót Átt'ún fyrrum kannski stefnumót Þa∂ er fur∂a, þvi fráleitt var hún ljót. Þvi fór þa∂ svo a∂ ekki fékk hún Þann sem syud'ún ástarhót? Um hva∂ hugsar einmana snót? Ef til vill svikin var hún illa af stæmum þrjót. Eitthwa∂ hefur hent hana, hún er or∂in ljót Og hennar líf var∂ gagnslaust, daut, og kalt sem grjót. Um hva∂ hugsar einmana snót? Upp á lofti daga langa. Fjörgömmul me∂ fjölan vanga, Fálát lætur prjóna ganga. Segir engum neitt.