Gamall vinur minn var frægur um sinn
Fyrir lög númer eitt sem höfðu dáleitt
Flestar píur í landinu yngri en tuttugu og sex.
Uns fjölmiðlarnir reyndu að stöðva hans frægð,
þeim tókst það að lokum með talsveðri slægð
En þvílíkt pex.
Hann ræddi við þá um kærleik og frelsi til ásta,
þá mannlegu kosti sem hann taldi skásta.
Þegar hann las það allt á prenti
Kom hann hissa til mín og á blaðið mér benti.
Ég sagði víst flest það en þegar þú lest það
þá virkar það alveg fatalt.
Sem barnaleg þvæla, tóm vitleysa og stælar
Samt sagði ég þeim þetta allt.
En ég er ei svona, það ætl'ég að vona,
ég meint það allt saman vel.
Þeir spurðu mig frétta, ég sagði allt af létta,
Mitt mannorð er brotið í mél.
Lög hans hættu að seljast og hann fór að dvelja
á hádegisbörum, varð á hvers manns vörum
Fyrir lausmælgi þá sem að blöðin höfðu áður minnst á.
Loks hann dróg sig í hlé, það var ekkert að ske,
Hvergi vinnu að fá, enginn vildi hann sjá
Ekki hann, frægan söngvarann.
Þá sagð'ann: Ég stofna þá hljómsveit, við förum að spila,
því ég þarf að koma svo mörgu til skila.
Og hann aftur varð frægur og dáður,
En þá kom öfundin upp sem að felldi hann áður.
Hann sagði jú flest það en þegar þú lest það
þá virkar það alveg fatalt.
Sem barnaleg þvæla, tóm vitleysa og stælar
Samt sagði hann þeim þetta víst allt.
En svona er ekki, ég betur hann þekki,
Hann meinti það allt saman vel.
Þeir spurðu frétta, hann sagði alltaf létt
þeir mannorð hans brutu í mél.
Þeir spurðu frétta, hann sagði alltaf létt
Ég las það í Samúel