Gaitza hezurretan lo. Bizirik dagoen min krudela, Zentzugabeko zigorra, Isilean doa menperatzen, Borrokarako gazteegia den gorputza. Gatibu izaretan, Minaren besoetan. Doazen, datozen izarrak. Esperantzaz eta beldurrez laztanak, Malkoek itotako Irri apainduen artean. Gurekin ez egonda ere, Bihotzean betirako Zaitugu bizirik. Zure falta sentitu arren, Oroipenak egingo gaitu, Zoriontsu. Eta zu oroituz gure Geroa eraikiko dugu, Bertan marraztuz zure Irri errugabe eta hilezina.