تهران، یه چیزی رو تو من کشته
تهران، من هنوز دستم مشته
تهران، آسمون سیه چرده
اینجا کسی آزاد میشه که مرده
تهران، یه چیزی رو تو من کشته
تهران، من هنوز دستم مشته
تهران، آسمون سیه چرده
اینجا کسی آزاد میشه که مرده
این درا که بستس حداقل پنجر رو وا کن
یه هوای خاکستری کاسب میده به مشتری
کنار چراغ برق یه تنه درخت مستقیم رفته تا خود بالکن
پنجره رو واکن منو خودم دشمنیم
چه برسه به مردمی که کل فکرشونه فقط بکنن مفتبری
و جیب من پر نقل کاف و گاف و قرص معده س
یه ذره نون خواستی بکن
داد میزنه از ته چاه که تو این بدن روحی نیس
تو خیابون بچه و دوچرخه و صدای خنده و آوازه خونی نیس
کبوترا کَرن از صدای سکوت شهر ماشینا فهمیدن پرنده رو هیچ بومی نیس
تهران یه دایرس، تهران یه دایرس
یه قاصدک که پر از خط صافه
قلب و خاطرش خوبه چون
تهران یه دایرس و خیلی بزرگه شعاعش
ولی جلو چشم کورت عمرا بره سوراخش و من میچرخم رو دایره
از سرو بلند قامت جامعه ندارم ترسی
نه حدی نه مرزی نه هیچی نمیتونه بگیره خطی از دفترم بکن یه کاغذ سفید
اگه میتونی بپوشونی با سیاهی بالت ترستو
گاهی ستاره از تلاش بی حدِ ماه روشنیشو قایم می کنه نداره چاره، جغد شعر من بیداره
می خورم یه گیلاس واژه میدم یه بطری کامل
و من نفسمه آتیش تو دهنم
جلو منو نمی گیره نه پلیس، نه ارشادش
هیپ هاپ جنسیت نداره تو رپ می کنی بگی زنی
از پلیسم بدتری فقط دنبال مایه
شاخه رو بچین منظره رو ببین اینه اصل مطلب
شروع کردم و کلماتم موندگار هستن
قفل زیرزمین به دستم واسه شما چاغالا این زیر جایی نیست اصلا
باید برگردین از اول
حرفام زیادن گوشاتون خیلی تنبلن
جون بکنین اولا
جواهر رو ول کن من خود معدنم
این شروعی بی پایانه آدمای میرا
هیپ هاپِ جاودانه
اینو بنویس رو تنم، رو سنگ قبرم که زنده و مُردم زیرزمینه تا ابد
با سر بالا، با سر پایین، سر بالا سرت پایین
سر بالا، سرت پایین، سر بالا سرت، پایین آه
تهران، یه چیزی رو تو من کشته
تهران، من هنوز دستم مشته
تهران، آسمون سیه چرده
اینجا کسی آزاد میشه که مرده
تهران، یه چیزی رو تو من کشته
تهران، من هنوز دستم مشته
تهران، آسمون سیه چرده
اینجا کسی آزاد میشه که مرده
تهران، یه چیزی رو تو من کشته
تهران، من هنوز دستم مشته
تهران، آسمون سیه چرده
اینجا کسی آزاد میشه که مرده
تهران، یه چیزی رو تو من کشته
تهران، من هنوز دستم مشته
تهران، آسمون سیه چرده
اینجا کسی آزاد میشه که مرده