آره، داشتیم چی میگفتیم؟ بنویس
ما رو دیوونه و رسوا کردی، حالیته؟
ما رو آواره صحرا کردی، حالیته؟
آخه مام واسه خودمون معقول آدمی بودیم
دست کم هرچی که بود، آدم بی غمی بودیم، حالیته؟
سر و سامون داشتیم
کس و کاری داشتیم
آی دیگه، یادش بخیر
ننممون جورابمونو وصله میزد
ما رو نفرین میکرد
بابامون، خدابیامرز، سرمون داد میکشید
بهمون فحش میداد
با کمربند زمون اجباریش پامونو محکم میبست
ترکه های آلبالو رو کف پامون میشکست، حالیته؟
یاد اون روزا بخیر
چون بازم هرچی که بود، سر و سامونی بود، حالیته
ننه ای بود که نفرین بکونه
بعد نصف شب پا شه لحاف رو آدم بکشه
که مبادا پسرش، خدانکرده، بچاد
که مبادا نور چشمش سینه پهلو بکونه، حالیته؟
بابایی بود که گاه و بیگاه سرمون داد بزنه
باهامون دعوا کونه
پامونو فلک کونه
بعد صبح زود پا شه ما رو تو خواب بغل کونه
اشکای شب قبلو که روی صورتمون ماسیده بود
کم کمک با دستای زبر خودش پاک بکونه، حالیته؟
میدونی، بابامون چند سال پیش عمرشو داد به شوما
هرچی خاک اونه عمر تو باشه
مرد زحمت کشی بود
خدا رحمتش کنه
ننم کور و زمینگیر شده
ای دیگه پیر شده
بیچاره غصه ما پیرش کرد
غم رسوایی ما کور و زمینگیرش کرد، حالیته؟
اما راستش چی بگم، تقصیر ما که نبود
هرچی بود زیر سر چشم تو بود
یه کاره تو راه ما سبز شدی
ما رو عاشق کردی
ما رو مجنون کردی
ما رو داغون کردی
حالیته؟
آخه آدم چی بگه، قربونتم
حالا از ما که گذشت
بعد از این اگر شبی، نصفه شبی
به کسونی مث ما، قلندر و مست و خراب، تو کوچه برخوردی
اون چشا رو هم بذار
یا اقلاً دیگه این ریختی بهش نگاه نکون
آخه من قربون هیکلت برم
اگه هر نیگاه بخواد اینجوری آتیش بزنه
پس باس تموم دنیا تا حالا سوخته باشه