Çocukluğumun yokluk yıllarıydı
Her şey için uzun uzun beklediğimiz yıllar
Karanlıkta otururduk geceleri
Mum ışığında anlatırlardı acıklı hayat hikâyelerini
İki elim yanaklarımda usul usul ağlardım yanlız kalmış gurbet gelinlerine
Çocuk kalbim dua ederdi türkülerle evimize gelen geçmişlerine
Annemin sesiyle dinlemiştim bunlardan birini
Hastane önünde incir ağacı, annem ağacı
Doktor bulamadı bana ilacı, annem ilacı
Doktor bulamadı bana ilacı, annem ilacı
Baştabip geliyor zehirden acı, annem vay acı
Garip kaldım yüreğime dert oldu, annem dert oldu
Ellerin vatanı bana yurt oldu, annem yurt oldu
İsmi neydi acaba hastane önündeki ağaca ağlayanın?
Fikriye mi yoksa, Kiraz mı, Hacer mi, Fidan mı?
Neydi çare bulunmaz hastalığı?
Neden kimse yoktu?
Neden kendi omuzladı baştabibin ona fısıldadığı acıyı?
Yoktu bu sorularımın cevabı
Belli ki kendiyle bir başına kalmış, ince ince yakmıştı bu ağıdı
Mezarımı kazın bayıra düze, annem vay düze
Yönünü çevirin sıladan yüze, annem vay yüze
Yönünü çevirin sıladan yüze, annem vay yüze
Benden selam söylen sevdiğimize, sevdiğimize
Başını koysun karalar...
Çocukken bi' tek ince hastalıktan ölünür sanırdım
Dilini ve yönlerini bilmediğim bi' ülkede
Metroların rüzgârlarında anladım hasretten de ölünebileceğini
Ve gördüğüm her boş alana eksiksiz çizebileceğimi özlediğim her bi' şeyi
Beni yabancı sayarken aslında bana yabancıların yüzlerinde tanıdım kendimle bir başıma kalmayı
Çocukken bi' tek ince hastalıktan ölünür sanırdım
Hasretten de ölünürmüş, anladım