Ik wil nooit meer bij je weggaan
Ik wil nooit meer op de vlucht
De kerklok slaat 4 in de ochtend
Wankel langs de grachten van de mooiste stad van Nederland
Amsterdam is prachtig
Voel de regen zie de druppels op de stoeptegels spatten
Ik loop binnendoor een steegje terug van een avondje stappen
Ik ben een beetje aangeschoten ik wil, mensen bellen
Zeggen dat ik van ze hou of ze mis, of ik heb ze niks te vertellen
Leef liever op het randje, niet wetend of iemand me vangt
Ook al val ik diep in een dal want dat is niet van belang
Ik wil nog niet naar huis, loop rondjes in de buurt
Kan ik rustig nadenken over hoe lang, dit nog duurt
De nasleep van liefsdesverdriet, de keerzijde van me debuut
De teleurstellingen slaan in als een bom, acuut
Ik verberg het met een koele blik of een camouflerende glimlach
Bouw een muurtje om me heen, niemand die erin mag
Ik blader door de passages van me leven
De gages van succes ze wegen zwaarder dan de rest, al is het even
Maar de ervaring is voor eeuwig, het publiek ik hoor ze schreeuwen
Ze kunnen me maken of breken, dat maakt me onzeker
Zoveel mensen om me heen, toch ben ik eenzaam
Je beseft niet wat ik meemaak, als ik weer op een stage sta
Dan ben ik 1 met mezelf, zoveel door me heen gaat
Wel 1000 man publiek terwijl ik, vanavond weer alleen slaap
Zij is niet meer met me, veels te druk met het vreemdgaan
Op het werk met een collega, want thuis is niet meer leefbaar
Wil ik dagen niet naar buiten, ben ik weer een kluizenaar
Pak mijn favoriete nummers, zet ze op en luister naar
De woorden in de compositie, snijden door me ziel heen
Ze brengen me terug of trekken me, juist door het verdriet heen
Ik wil nooit meer bij je weggaan
Ik wil nooit meer op de vlucht
Ik ben gevallen voor de affectie de poezie, mijn vorm van expressie
Gedachtes worden woorden, rustgevend maar ook hectisch
De openbaringen van een binnenvetter, zoekend naar zichzelf
En dan op een dag ineens, alles op z'n plek viel
Ben gevormd door de afgunst, de decepties en pijn van liefde
De zwaktes gevoed door haat en alles wat je niet wil verliezen
De karma voor mijn zondes, heb het niet voor het kiezen
Maar ik zal ermee moeten dealen, ook al kan het mij vernielen
Mama bid voor me, ze weet ik doe m'n best
Ben niet het type, van zekerheid, word gedreven door onwetendheid
In het diepste, van mijn hart ben ik rustig, niets liever
Maar de prikkels van succes prikkelen me dagelijks, nog meer dan me lief is
Ik zeg je eerlijk, kan niet met, kan niet zonder
Heb littekens op mijn innerlijk en een paar open wonden
En een paar brieven in een doos, die heb ik nooit verzonden
En de honderden excuses die ik voor mezelf heb verzonnen
Waarom ik soms verwaald ben, waarom niemand m'n verhaal kent
Waarom ik doe als weinig maar intresseert en niet behaat ben
Teveel tijd gestoken in mensen die me liever testen
Te weinig doorgebracht met zij die me niet willen kwetsen
Ik wil nooit meer bij je weggaan
Ik wil nooit meer op de vlucht
Mama vergeef me, ik nam mijn verantwoordlijkheid niet
Weet nog dat je er aan denkt, altijd als je mij ziet
Ik denk er elke keer weer aan, als ik de spiegel kijk
Dan weet ik diep van binnen, dit verdriet raak ik niet meer kwijt
Heb het geaccepteerd, wat een harde les
Ik leer nog elke dag een beetje meer van het leven, doet het zeer
De allermoeilijkste beslissing, en achteraf gezien mijn allergrootse vergissing
Want dat is wat het is.
Ik wil nooit meer bij je weggaan
Ik wil nooit meer op de vlucht
Ik wil nooit meer op dat punt staan maar voor altijd bij je terug