Rozwiał mi włosy ciepły, letni wiatr
Przywiał niedosyt i ostatki dnia
Znalazłam spokój, którym jestem ja
Rozumiem więcej, powoli gubię czas
Nad czarną rzeką wspomnień
Unoszę się spokojnie
Tam mogę sobą być
Jedna chwila nieuwagi
I tyle już wystarczy
By przerwać najpiękniejsze sny
Szybko mija to co dobre
Władzę przejmuje obłęd
Znów mnie ciągnie w dół
Szerszy horyzont zasłania gęsta mgła
Wchodzę do wody, nie dosięgam dna
Jestem tu wolna, zniknął cały świat
W czasoprzestrzeni unoszę się jak ptak
Nad czarną rzeką wspomnień
Unoszę się spokojnie
Tam mogę sobą być
Jedna chwila nieuwagi
I tyle już wystarczy
By przerwać najpiękniejsze sny
Szybko mija to co dobre
Władzę przejmuje obłęd
Znów mnie ciągnie w dół
Dlaczego się tak niecierpliwicie i ciągle chcecie więcej
Dlaczego nie dacie mi poczuć, że jest dokładnie tak jak powinno być?
Nie dajecie mi poczuć i wsłuchać się w siebie
Przykro mi, że musicie mieć jakiś powód, żeby mnie kochać
Miłość... miłość nie jest tylko dlatego, że płynie w nas ta sama krew
Jesteśmy sobie bliscy, jesteśmy swoimi lustrami
Ja jestem małą Tobą, a Ty jesteś dużą mną
Po takich maratonach płaczu zawsze czuję spokój i oczyszczenie
Szkoda tylko, że coraz częściej myślę o swoich nadgarstkach
Jako o czymś co można wydrapać i unicestwić
Chcę wlać w nie wtedy tyle żalu, ile tylko jest to możliwe
Łapię się ich w tragicznych momentach
W momencie każdej mojej śmierci
Głowie jest lepiej, nie przepływa przez nią
Tyle słów i niedopowiedzeń
Wiesz czyich?
Twoich