Εγώ λάτρεψα αυτά που δε φέγγουνε
Είδα δίπλα μου ανθρώπους να φεύγουνε
Όπως φθείρει το κύμα τις βάρκες μας
Έτσι αλλάζαν οι σχέσεις κι οι ανάγκες μας
Πόσο στ'αλήθεια το ζήσαμε
Και πόσο στ'αλήθεια πεθάναμε
Πόσο άξιζαν οι αναστεναγμοί μας αυτοί
Κι όλες οι υποχωρήσεις που κάναμε
Λάτρεψα αυτά που δε φέγγουνε
Είδα δίπλα μου ανθρώπους να φεύγουνε
Όπως φθείρει το κύμα τις βάρκες μας
Έτσι αλλάζαν οι σχέσεις κι οι ανάγκες μας
Πόσο στ'αλήθεια το ζήσαμε
Και πόσο στ'αλήθεια πεθάναμε
Πόσο άξιζαν οι αναστεναγμοί μας αυτοί
Κι όλες οι υποχωρήσεις που κάναμε
Είδα δίπλα μου ανθρώπους να φεύγουνε πριν απ'το τέλος της μέρας
Οι βραδιές που το ζούσαμε γίναν πληγές
Και τις σκόνες τις φύσηξε ο αέρας
Θυμάσαι
Και την ψάχναμε, κι όσο βαθαίναμε εκεί η ζωή όλο άλλαζε γεύση
Πόσοι μείναν εδώ όταν φύγαν τα ξύδια, τα ναρκωτικά από τη μέση
Τώρα κανείς στο τιμόνι μας
Κάποιες μέρες καλύτερα μόνοι μας
Το κρου να καλύπτει τον ίσκιο μου
Κι ο Zoro να στηρίζει το δίσκο μου
Κι εσύ αγάπησες τη μοναξιά της σιωπής
Και δεν παίρνει κανείς το σεντόνι σου
Κι έφυγες γρήγορα και βιαστικά γιατί νιώθεις καλύτερα μόνη σου
Κάποια πράγματα δε τα ξεχάσαμε
Τριγυρίζω στα μέρη που αράζαμε
Οι φωνές των παιδιών και τα χρόνια μας
Οι φωλιές των πουλιών στα μπαλκόνια μας
Θυμάμαι να πίνεις τον Βόσπορο
Ένα σώμα από ασβέστιο και φώσφορο
Θετικός όπου έδαφος πρόσφορο
Αγαπούσες πολύ το ποδόσφαιρο
Περάσαν φεγγάρια πολλά κι ίσως λίγο να απομακρυνθήκαμε φίλε
Μα τα φεγγάρια δεν σβήνουν απλά
Κι οι φιλίες δεν χάνονται
Έτσι δεν είναι
Αν κάτι μας πήγε μπροστά είναι ο σεβασμός, ο ελιγμός και το ήθος μας
Η πλατεία που στήθηκε ο μύθος μας
Γειτονιές που ταξίδεψε ο στίχος μας
Εγώ λάτρεψα αυτά που δε φέγγουνε
Είδα δίπλα μου ανθρώπους να φεύγουνε
Όπως φθείρει το κύμα τις βάρκες μας
Έτσι αλλάζαν οι σχέσεις κι οι ανάγκες μας
Πόσο στ'αλήθεια το ζήσαμε
Και ποσο στ'αλήθεια πεθάναμε
Πόσο αξίζαν οι αναστεναγμοί μας αυτοί
Κι όλες οι υποχωρήσεις που κάναμε
Λάτρεψα αυτά που δε φέγγουνε
Είδα δίπλα μου ανθρώπους να φεύγουνε
Όπως φθείρει το κύμα τις βάρκες μας
Έτσι αλλάζαν οι σχέσεις κι οι ανάγκες μας
Πόσο στ'αλήθεια το ζήσαμε
Και πόσο στ'αλήθεια πεθάναμε
Πόσο αξίζαν οι αναστεναγμοί μας αυτοί
Κι όλες οι υποχωρήσεις που κάναμε
Εγώ λάτρεψα φίλους αόρατους
Κουβαλάω μέσα μου τα δώρα τους
Στην ανάγκη ήταν πάντα εκεί γιατί γούσταραν να'ναι
Δε χάναν την ώρα τους
Τις φορές που με παίρνει από κάτω
Λέγαν άνοιξε είμαι από κάτω
Κι ότι πιο παλαβό στο μυαλό μου ερχότανε
Ξέρω θα μου'λεγαν καν'το
Δε με νοιάζει πολύ το που έφτασες
Σήμερα πες μου από που ξεκίνησες
Μη μου λες για όσα δύσκολα ξέχασες
Πήγαινε βρες μόνο αυτούς που πεθύμησες
Μη μου λες για τις επιτυχίες σου
Σήμερα μίλα μου για τις θυσίες σου
Και μου λείπουνε οι αγκαλιές οι σφιχτές
Και οι πιο ζωηρές χειραψίες σου
Πριν να φύγω για πάντα ακούω εμένα
Και μένω για λίγο ακίνητος
Πριν σου πω όσα μέσα μου έχω καιρό
Πάντα μένω για λίγο αμίλητος
Και τα βλέμματα δε τα τραβάω
Θέλω πια να περνάω απαρατήρητος
Φεύγω πριν σταματήσει η καρδιά να χτυπάει δυνατά
Και νιώσω ανεπιθύμητος
Εδώ βράζει το αίμα και παίζει συναίσθημα
Λογική έχουν μόνο οι ουδέτεροι
Χίλιες αλήθειες μαζί δεν νικάνε ένα ψέμα
Κι ερχόμαστε δεύτεροι
Δεν ρωτάμε το πόσο σωστοί
Τώρα ρωτάμε το πόσο ελεύθεροι
Και με ξέρεις είμαι εγωιστής
Για να έρθω θέλω πρόσκληση ιδιαίτερη
Εγώ λάτρεψα αυτά που δε φέγγουνε
Είδα δίπλα μου ανθρώπους να φεύγουνε
Όπως φθείρει το κύμα τις βάρκες μας
Έτσι αλλάζαν οι σχέσεις κι οι ανάγκες μας
Πόσο στ'αλήθεια το ζήσαμε
Και πόσο στ'αλήθεια πεθάναμε
Πόσο αξίζαν οι αναστεναγμοί μας αυτοί
Κι όλες οι υποχωρήσεις που κάναμε
Λάτρεψα αυτά που δε φέγγουνε
Είδα δίπλα μου ανθρώπους να φεύγουνε
Όπως φθείρει το κύμα τις βάρκες μας
Έτσι αλλάζαν οι σχέσεις κι οι ανάγκες μας
Πόσο στ'αλήθεια το ζήσαμε
Και πόσο στ'αλήθεια πεθάναμε
Πόσο αξίζαν οι αναστεναγμοί μας αυτοί
Κι όλες οι υποχωρήσεις που κάναμε