Είχε προβλέψει πολλαπλές φορές το τέλος
Και πως τέλος δεν υπήρχε με την έννοια του σκοπού
Ακατάπαυστα μιλούσε και κήρυττε και προέτρεπε πως έπρεπε, να 'χαμε αλλάξει δρόμο προ πολλού
Δεν του έκαναν τα ήθη και τα έθιμα τα έτοιμα, τα θεωρούσε ανέντιμα
Ο κώδικας του αυτοσχέδιο κέντημα
Είχε πει: "Εγώ τη χείρα μου την έτεινα στον ουρανό"
Και κάποιος πως απάντησε στο αίτημα
Διατυμπάνιζε τα περί αρετής
Με τυμπανοκρουσίες ηθικής
Και παθιασμένος κι απαθής
Δεν σταμάταγε μέχρι να κουραστείς
Λες κι είχε σκοπό να τον σιχαθείς και ν'απομακρυνθείς
Ισχυρίζονταν πως ο ιδιος τη γνώση κατείχε
Πως τα κλειδιά της μόνος βρήκε στους ήλιους που πήγε
Και πως μπορούσε κάθε πόρτα πια ν'ανοιξει
Κάθε αίνιγμα να λύσει, όλα να τ'αποκωδικοποιήσει
Είπε πως ήταν Ποιητής
Πως χάρη στην ευσπλαχνία του μονάχα ζω και ζεις
Πώς στους φάρους που πετάει θα καείς
Πως δεν ήσουν και δεν είσαι επαρκής και ότι μάταια προσπαθείς
Και Θεός και δικαστής
Κι είτε θα πιστέψεις ή θα δικαστείς ή θα διχαστείς
Και της ποινής και της παράλογης λογικής κομιστής
Ώρα να την επωμιστείς, ώρα να κλονιστείς
Βγαίνει από την καταχνιά
Ο λόγος του ανάβει φωτιά
Για ήλιους μιλά και φτερά
Ο Ψευδοπροφήτης
Ορίζει τον κόσμο ξανά
Λέει ψηλά πώς πέτα
Όταν τα χέρια κουνά
Ο Ψευδοπροφήτης
Είπε είχε ακούσει της Σειρήνας το τραγούδι και δεν λύγισε
Πώς με τον Δημιουργό και τον καθρέφτη συνομίλησε
Κι ήταν το ένα και το αυτό
Αυτό διαμήνυσε κι εξέταζε αν το μέρος τον μερίμνησε
Μιλούσε με παραβολές
Μιλούσες κι έκανε παρεμβολές με προσβολές και προβολές
Κι είχε για όλα να σου δώσει συμβουλές
Πασπαλισμένες μ' ηθικές επιταγές είς στο διηνεκές
Κι έλεγε: "Αυτό είναι αυτό" και το είχε ως θέση
Κι απέμενε μόνο Εκείνο να προσφέρει τέρψη
Και ποιος μπορούσε ν' αντιπαρατεθεί, να τον ψέξει;
Ν' αντιστρέψει την έλξη που ασκούσε κάθε του λέξη;
Κι επιχειρηματολογούσε πως είχε πηγές και άπειρους
Γραμμένους Θείους νόμους που κάηκαν με τους παπύρους
Και τις περγαμηνές στη φωτιά που 'χε ανάψει
Κι είχε της Αλεξάνδρειας τη βιβλιοθήκη κάψει
Γι' αυτό και φάσκει κι αντιφάσκει και κάνει τον Πλάστη
Δικές του πλάκες μ' εντολές είχε πλάσει από λάσπη
Πάνω στο βράχο του έχει κάνει το λόγο δυνάστη
Όμως ο φάρος έχει σβήσει σε αυτό το άστυ
Κι έχουν βαθιά οι διδαχές του ριζώσει
Και ποιος το φώς θ' απλώσει, το σκότος για να σκοτώσει;
Διαρκώς και διακαώς προφητεύει την πτώση
Πώς όμοιος του δεν υπάρχει φτερά να του δώσει
Βγαίνει από την καταχνιά
Ο λόγος του ανάβει φωτιά
Για ήλιους μιλά και φτερά
Ο Ψευδοπροφήτης
Ορίζει τον κόσμο ξανά
Λέει ψηλά πώς πέτα
Όταν τα χέρια κουνά
Ο Ψευδοπροφήτης