Ζούμε κάθε μέρα σαν τη παραμονή
ο κόσμος σήμερα πεινάει οπότε παρανομεί
κάθε μπάρα με κλειστή από τα γάρα φωνή
από το λίγο ξεκινάμε για το πάρα πολύ
Τριγύρω βία ωμή, μοναχική διαδρομή
μοναδική αφορμή των στίχων διανομή
κι έτσι ποτέ δε σταματά όσο βαστά το κορμί
το χτίσαμε από σκατά μα τώρα πήρε μορφή
Όταν όλα είναι γαμώ τότε όλοι είμαστε εδώ
όταν η φάση γαμηθεί, τότε εκεί να σε δω
αγάπη σ'όσους το στηρίξαν απ'τη πρώτη στιγμή
σ'όσους θέλανε να σιωπήσει ούτε ποτήρι νερό
Δεν είμαστε εκείνοι που τους παρασύρει το ευρώ
του δίνουμε πνοή ενώ το χουμε ανασύρει νεκρό
δε πάμε απο κει κι απο δω ανάλογα τον καιρό
τα χουμε αφήσει όλα πίσω για βουτιά στο κενό
(Μόνοι) άλλοι έρχονται άλλοι φεύγουνε
όμως στο τέλος πάντα μένουμε
(πάλι μόνοι) γεννιόμαστε, πεθαίνουμε
σ'αυτό το δρόμο που πηγαίνουμε είμαστε
(μόνοι)
Εμείς στη μέση και τριγύρω όλοι
σ'αυτή τη γη πεθαίνουν πρώτα οι ονειροπόλοι
οι πόλεις κρύες απ'αγάπη σαν να ταν οι πόλοι
κι όλα πεθαίνουν σύντομα σαν να πεσε πανώλη
Από τη μήτρα μόνοι, μέχρι το μνήμα μόνοι
οι δρόμοι τίγκα σκόνη, μας θέλουν στην αγχόνη
και η Αθήνα πόρνη και για το χρήμα φόνοι
το ψύχος δεν τελειώνει, το μίσος δυναμώνει
Κι η φάση είναι σκάκι κι εσυ κάνεις το πιόνι
κι οι βασιλιάδες πάνω και ματωμένοι θρόνοι
για πες μου πόσοι τάφοι και για πόσο χρυσάφι
αίμα το δρόμο βάφει, φτάνει πια νισάφι
Οι τοίχοι έχουν αυτιά, τα μάτια από τον τοίχο
βλέπουν πιο μακριά, το στυλό καταγράφει
τώρα δε θα πονά, την καρδιά καταψύχω
το ηχογραφώ αυτό κι έτσι δε πάει στράφι
(Μόνοι) άλλοι έρχονται άλλοι φεύγουνε
όμως στο τέλος πάντα μένουμε
(πάλι μόνοι) γεννιόμαστε, πεθαίνουμε
σ'αυτό το δρόμο που πηγαίνουμε είμαστε
(μόνοι)
Πόσο φορτίο να σηκώσουνε δύο ώμοι;
σου χει μείνει ψυχή για να αντέξεις λίγο ακόμη;
εδώ κανείς δε ζει και δύσκολα επιβιώνει
αφήσαν μία κόλαση κι είμαστε οι κληρονόμοι