Як ты безь мяне там? Як я безь цябе тут? Пачуцьцём чалавека Цягне сэрца ў родны кут. Як быццам жартую, А ў сабе мацней крычу: Я цябе ўратую!. Толькі як — ня ведаю. (А-а-а...) Ластаўка ў небе лунала, праўду казала Аб тым, дзе жывеш ты зараз. Я не спрачалась, у вочы твае закахалась. На неба глядзеўшы часам. Ўголас трымаю, гонар! — Гэта мая прастора, Гэта мая краіна, Край любы, край адзіны... Лепшае побач чую, Крылы свае ратую. Хутка ўсё добра будзе — Мірныя, вольныя людзі! Дзе яно — сэрца Радзімы? Ў лесе, ці ў хаце, Ці паміж муроў цагліных? Кволаю птушкаю ў небе, Водарам ніў, ці коласам Ў чэрствай глебе? Ўголас трымаю, гонар! — Гэта мая прастора, Гэта мая краіна, Край любы, край адзіны... Лепшае побач чую, Крылы свае ратую. Хутка ўсё добра будзе — Мірныя, вольныя людзі! Як ты безь мяне там? Як я безь цябе тут? Пачуцьцём чалавека Цягне сэрца (цягне) ў родны кут. Як быццам жартую, А ў сабе мацней крычу: Я цябе ўратую!. Толькі як — ня ведаю. Ўголас трымаю, гонар — Гэта мая прастора, Гэта мая краіна, Край (любы, край адзіны)... Лепшае побач чую, Крылы свае ратую. Хутка ўсё добра будзе — Мірныя, вольныя людзі! Ластаўка ў небе лунала, праўду казала Аб тым, дзе жывеш ты зараз