Τη νύχτα της Πεντηκοστής στου κόσμου τα πηγάδια, γριές με ξέπλεκα μαλλιά, με όρκους και σημάδια Νεκρές ψυχές και σώματα με τα μικρά ονόματα καλούνε από τον Άδη Μέσα απ' το βάθος του καιρού να δουν στην πλάτη του νερού πού κατατάσσονται οι ψυχές Στο φως ή στο σκοτάδι; Στο φως ή στο σκοτάδι; Όποιος αγάπησε πολύ χάνεται στην Ανατολή κι όποιος ξεχνά στη Δύση Κι όποιος προδώσει το φιλί γίνεται πέτρινο πουλί Χωρίς καημό, χωρίς φιλί στων στεναγμών τη βρύση Τη νύχτα της Πεντηκοστής σκιές μες το λυκόφως, γριές με πέπλα νυφικά, με πάθη και με πόθους Με της καρδιάς τα γράμματα κόκκινα μονογράμματα κεντούν από τον Άδη Θυμούνται πλάτες κι αγκαλιές, του έρωτα της μυρωδιές Κλάψε ζωή τους ζωντανούς που ζήσαν στο σκοτάδι Που ζήσαν στο σκοτάδι Όποιος αγάπησε πολύ χάνεται στην Ανατολή κι όποιος ξεχνά στη Δύση Κι όποιος προδώσει το φιλί γίνεται πέτρινο πουλί Χωρίς καημό, χωρίς φιλί στων στεναγμών τη βρύση