Σαν το μετανάστη στη δική σου γη μέρα νύχτα λυνεις δένεις την πληγή κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα και δεν ξημερώνει να 'ρθει χαραυγή κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα και δεν ξημερώνει να 'ρθει χαραυγή Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγεί κάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγή και σ' ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή και σ' ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαινει αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί μάτωσε ο ήλιος την ανατολή κλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιτιά φωνάζεις μα η ελπίδα μαύρο κι άπιασατο πουλί κλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιιά φωνάζεις μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί